Sinds een jaar staat er een groot kunstwerk aan de zuidzijde van NS station Zwolle. Ik wandel er geregeld langs. Het is een 20 meter hoge metalen werk en symboliseert voor mij een reus van een reiziger.
Deze reus staat er een beetje eenzaam bij. Er zijn maar weinig voorbijgangers die er bij stil staan en er vol aandacht naar kijken. Vreemd want je ziet het gevaarte toch moeilijk over het hoofd.
Deze reus staat imposant op twee benen en kijkt naar de treinen en reizigers. Wat straalt hij uit? Hij valt uit de toon als reiziger. Met zijn postuur kan hij geen enkel treinstel in. Hij is alleen. Zonder gezelschap. Hij is gedoemd om stil te blijven staan. Rust roest.
En toch geeft hij me een signaal. Alsof hij mij vraagt: wat is de mens? De oeroude vraag waar psalm 8 al over zingt. Zo kan het kunstwerk zijn werk doen. Mij prikkelen: wie ben ik? Waar ga ik heen? Ben ik alleen?
Mensen kunnen vandaag groots en imposant overkomen met alle kennis en kunde. Maar elk mens heeft ook een handicap. Hij/ zij heeft slechts 2 benen en moet nogal eens zijn of haar onmacht en hulpeloosheid erkennen.
Psalm 8 zingt over het geheim van de mens, hoe klein en kwetsbaar ook. De mens is toch maar kroon van Gods schepping. Eigenlijk is elk mens een kunstwerk op zich. Een reusachtig wonder. Maar je moet het wel willen zien.
Reactie plaatsen
Reacties