Herbijbelen? Wat is dat nou weer? De Bijbel blijft een moeilijk en tegelijk ook fascinerend boek. Alles staat of valt natuurlijk met de manier waarop deze 'heilige' bibliotheek leest. De Bijbel kan een gesloten boekenreeks blijven. Of zou er met een andere leesbril een nieuwe wereld voor je kunnen opengaan? Wordt het tijd voor her-bijbelen? Rebible? Kan het Boek der boeken ook gezien worden als een cadeautje dat je elke dag mag uitpakken?
Lees je Bijbel, bid elke dag.
‘Lees je Bijbel, bid elke dag.’ Ik leerde het versje al vroeg op de kleuterschool en zong het als vroom kind naar hartelust mee. Vooral de gebaren van de juf waren prachtig om na te doen. Bijbellezen, bidden en handen vouwen en natuurlijk groeien (handen omhoog). Veel later zong ik dit vrome kinderliedje met mijn eigen kinderen aan tafel. Vooral dat groeien, daar maakten we een waar dansritueel en feest van.
Het liedje kunnen we dromen. Het roept bij mij heimwee op naar de goede oude tijd, toen geloof nog heel gewoon was.
In mijn studententijd bekwaamde ik me in de theologie. Dat ging toen over heel ingewikkelde kwesties op godgeleerd gebied. Maar ik moest op de universiteit niet aankomen met mijn eigen spiritualiteit. Persoonlijk Bijbellezen en bidden, dat doe je maar in de binnenkamer, niet in de collegebanken.
Bijbellezen. Dat kan op zoveel verschillende manieren. Ik leerde Grieks en Hebreeuws om de grondtaal van de Bijbel te snappen. Fascinerend, dat wel. Maar diepgravende exegese leverde lang niet altijd geloofsverdieping bij me op. Je loopt al gauw gevaar te blijven steken bij de buitenkant en dus de oppervlakte. ‘Alles klopt, behalve mijn hart’, merkte eens iemand op. Zoiets.
Bijbellezen werd pas vlees en bloed voor mij, toen ik in een schamel Pinksterkerkje met arme vrouwen in een Chileense sloppenwijk Exodus 1 las. De Pinkstervrouwen lazen het verhaal over de wrede Farao en de slavernij van het volk Israël in Egypte. En ze vertaalden dit verhaal direkt en concreet naar hun eigen situatie toe. Dictator Pinochet was hun Farao, en zij waren nu zelf het onderdrukte volk. Kijk, alleen zo valt de Bijbel pas werkelijk op z’n plek. Tekst en context zijn als twee brillenglazen waarmee ik mezelf diep van binnen kan her-lezen.
Als de woorden niet landen in de actuele context en in het hart van de lezers, dan hebben ze geen nut.
Weer later ontdekte ik de geestelijke manier van Bijbellezen. Lectio Divina, heet dat met een moeilijk woord. Monniken in hun kloosters zijn daarin meesters. Kauw op een Bijbelzin en mediteer daarover net zo lang tot het jouw ziel raakt. En neem dat daarna mee in jouw gebed. Lees je Bijbel, bid elke dag.
En onlangs ontving ik weer zo'n her-bijbelend godsgeschenk. Ik deed al videobellend mee aan een zogeheten sessie Contextuele Bijbellezing van het Paasevangelie samen met collega's uit Zuid-Afrika en Nederland. Reuze interessant. Laat de context van corona eens voortdurend in gesprek gaan met de tekst van het feest van Hoop en Nieuw Leven. Ik raakte er diep van onder de indruk. Alles was zo samenbindend, inspirerend en hoopgevend.
Neen, ik zeg niet dat Bijbellezen altijd gemakkelijk is. Soms blijf ik ook met grote vragen zitten. Maar als je volhoudt dwars tegen alle ongemakken en sleur in, en merkt dat de Bijbel eigenlijk op elke bladzijde over jou en jouw context gaat, dan wil je er toch meer van horen. Dat wens ik ons allen toe. Ook als wij het hoogfeest van Pasen weer zullen vieren en overdenken vandaag in deze coronatijd.
Dat je groeien mag, dat je groeien mag...en doe de handen en armen maar omhoog. Laat de Levende in jou vandaag opstaan, leef en groei in het zonlicht van Zijn Liefde.
Reactie plaatsen
Reacties